احمدآباد شهري است در بخش مركزي شهرستان اردكان استان يزد ايران.

جمعيت
بنابر سرشماري مركز آمار ايران، جمعيت احمد آباد اردكان در سال ۱۳۸۵ برابر با ۴۷۵۸ نفر بوده است .

قدمت شهر احمدآباد نزديك به 700 سال پيش برميگردد

اين روستا در شمال شرقي شهر اردكان واقع گرديده است و فاصله آن تا مركز شهر نزديك به 5 كيلومتر مي باشد و موقعيت جغرافيايي آن عبارت است از: 55 درجه طول و 33 درجه و 22 دقيقه عرض جغرافيائي و ارتفاع آن از سطح دريا 1020 متر مي باشد.

احمدآباد توسط شيخ احمد يزدي «متوفي 635» هجري قمري احداث گرديده است و آيتي در تاريخ يزد در اين مورد مي نويسد:
شيخ احمد و شيخ محمد دو برادر فاضل و دانشمند بودند كه از قريه اسفنجر به شهر مهاجرت كردند و در آنجا ساكن گرديدند و آثار خيري از خود به يادگار گذاشته اند از جمله مسجد روضه محمديه معروف به حظيره ملا است كه توسط شيخ احمد احداث گرديده قناتي در نزديك اردكان موسوم به احمدآباد احداث نموده آن را وقف بر حظيره كرده است.متن قسمتي از وقفنامه آن چنين است:

وقف نمود تمامي قريه مدعوه دايره به احمدآباد واقعه به سفلي بلوك ميبد از اعمال بلده يزد كه قريه مذكور در آن ناحيه نزد ملاك به اين اسم معروف و مشهور است و به اسم مذكور از حدود و اوصاف مستغني با توابع و لواحق و منسوبات و مضافات و اراضي و جدران و آبار و جد اول و غير ذالك مما يتعلق بها شرعاً و عرفاً و جملگي مزرعه ديگر واقعه به ناحيه مذكوره مدعوه به مزرعه مبارزآباد كه از نهايت معرفت و غايت شهرت از تحديد و توصيف مستغني است با آنچه از توابع و لواحق آن مزرعه مزبوره شمرند شرعاً و عرفاً و جملگي طاحونه دايره واقعه به ناحيه مزبوره مشهوره به طاحونه احمدآباد مذكوره كه به اين اسم از ذكر حدود مستغني است با تمام لواحق آن از آلات خشبيه و حديديه و غيرها.

اما صاحب جامع مفيدي و ديگر متون تاريخي يزد بناي احمدآباد را مربوط به دوران آل مظفر دانسته و يكي از مستحدات امير مبارزالدين محمد و فرزندان او قلمداد مي كنند كه در اواسط قرن هشتم احداث گرديده است. و به نظر مي رسد هر دو مطلب صحيح باشد زيرا اولين قنات احمدآباد كه به احمدآباد وقف مشهور است؛ توسط شيخ احمد احداث گرديده است و بناي اصلي احمدآباد مربوط به دوران آل مظفر مي باشد و در متون تاريخي زردشتيان نيز آمده است كه چندين خانوار زردشتي نيز در احمدآباد سكونت داشتند و حتي پرستشگاهي «درمهري» نيز در آنجا بنا نموده بودند.

اما به مرور زمان زردشتيان احمدآباد به شريف آباد كوچ نمودند و سنگ آتشدان درمهر احمدآباد نيز به شريف آباد منتقل كردند و هم اكنون در آنجا نگهداري مي شود و محلي كه قبلاً درمهر زردشتيان بوده بعد از ويراني به صورت زمين صافي در آمده كه تا چند سال قبل آن قطعه زمين به مهرگورها معروف بوده است.

در احمدآباد هيچ آثار تاريخي كه نشانگر قدمت آن باشد وجود ندارد و خانه هاي قديمي آن تماماً از خشت و گل بوده كه بعضي از آنها بازسازي شده است و احداث خيابان و عريض شدن كوچه ها بافت قديم آن را به كلي تغيير داده است و تنها در شمال اين روستا قلعه مانندي وجود دارد كه به قلعه حسين آباد مشهور است و بنا به گفته معمرين، بناي آن قبل از احداث احمدآباد بوده و به وسيله نقبي به قلعه «زردگ» متصل بوده است.

اهالي احمدآباد از استعداد ذاتي خوبي برخوردارند و در قرون اخير مفاخر علمي بزرگي چون:حضرت آيت الله داماد و حضرت آيت الله فكور و حاجي سيديحيي واعظ و ... از آن برخاسته اند.

احمدآباد در حال حاضر بزرگترين روستاي موجود در حوزه شهرستان اردكان مي باشد و از امكانات بسيار خوبي از قبيل دبيرستان شبانه روزي، درمانگاه، آب و برق و تلفن، كتابخانه، مدرسه راهنمايي و ابتدايي دخترانه و پسرانه و چند باب مسجد و ... برخوردار مي باشد و شغل اكثر اهالي آن كشاورزي مي باشد و پسته عمده ترين محصول آن محسوب مي گردد.
منبع :سازمان شهرداري ها و دهداري هاي كشور وابسته به وزارت كشور

ندوشن را بيشتر بشناسيم


نَدوشَن يكي از شهرهاي شهرستان ميبد در استان يزد ايران است.

ندوشن از شهرهاي شهرستان صدوق است

جمعيت
جمعيت اين شهر بر اساس سرشماري سال ۱۳۸۵ جمعيت آن (۶۵۰ خانوار) ۲٬۳۵۱نفر بوده‌است.

در قديم
قديمي ترين اثر تاريخ دار ندوشن منبر چوبي مسجد جامع است كه مربوط به قرن ششم هجري است در كتب تاريخي ياد ندوشن در تاريخ يزد بكرات آمده است آل مظفر در شروع كار خود راه داري ميبد وندوشن را برعهده داشتند و در دوران اتابكان يزد از شكارگاهاي پر بركت ندوشن بارها نام بميان آمده است وجود رباط خرگوشي كه بنا به گفته ايرج افشار بزرگترين وخوش طرحترين رباط عهد شاه عباسي است نشان از اهميت ندوشن و مسير عبور آن در عهد مذكور را دارددر برخي از كتب تاريخي راه اصلي پارس به سمت سيستان از ابرقو ندوشن وميبد مي گذشته است. فرهنگ جغرافيايي ايران جلد ۱۰ در مورد ندوشن مي‌نويسد: ده مركزي دهستان ندوشن بخش خضرآباد شهرستان يزد است، در ۳۴۰۰۰ گزي شمال غربي خضرآباد در منطقه كوهستاني معتدل هوائي واقع است و ۱۹۷۴ نفر سكنه دارد. آبش از قنات، محصولش غلات، شغل اهالي زراعت و كرباس‌بافي است در گذشته‌هاي دور شغل مردم ندوشن عمدتا استخراج فلز و صنعتگري بوده است آثار وبقاياي اين امر در معادن باستاني مس وآهن ندوشن مشهود است ولي با تغيير صنعتي اين مشاغل در ندوشن رنگ باخته است همچنين بدليل مراتع مناسب عده‌اي از عشاير به مراتع ندوشن كوچ كرده وسپس در ندوشن سكني گزيده اند



آثار باستاني
ندوشن داراي آثار باستاني زيادي است، كه مي‌توان از منارجنبان ندوشن نام برد[نيازمند منبع]. سايرآثار تاريخي شهر ندوشن شامل: برج وباروهاي اطراف شهر قلعه سفيده با قدمت افشاريه خانه قلعه ايها خانه كلانتري خانه استاد حيدري ها باقدمت ايلخاني مسجدجامع با قدمت 636قمري مسجد آمنه گل با سنگ نوشته 777هجري قمري مقبره شيخ زين الدين علي خاموش كه به دست مولانا سلطان حسين نوشني در عهد شاه عباسي بنا شده است امامزاده ماما نيك معدن استخراج مس باستاني تپه آسنگلان با خشت هاي معماري هخامنشي آسيابهاي آبي دهها سنگ قبر با قدمت 800تا 400ساله منبر چوبي مسجد جامع با قدمت قرن ششم هجري دهها منزل مسكوني در بافت قديم با قدمت ايلخاني تا پهلوي رباط خرگوشي حسينه سورك