يكى از فضاهاى جالب توجه مجموعه صنعتى شهر حريره ( اتاق با كف شيار دار ) است .


اين اتاق كف كاملاً عجيب و ناشناخته اى داشته به اين معنى كه با شيب ملايم از شمال به جنوب امتداد مى يافت و كف آن به صورت در اصطلاح گرده ماهى (اصطلاح بومي) و يا بالشتك با ملاتى از نوع تركيب پودر سنگ هاى مرجانى و آهك و نوعى ساروج شكل گرفته بود .
اين ويژگى در هيچ يك از محوطه ها و تپه هاى باستانى و تاريخى و اسلامى ايران كشف و شناخته شده نيست . وقتى از چند نفر از مركز پرورش صيد مرواريد كيش در مورد اين نوع معمارى پرسيده شده ، چنين نظر دادند اين عنصر معمارى كه با شيبى ملايم به حوضچه اى كوچك با ابعاد 1×1متر يا 1×5/2 مترو عمق نيم متر ختم مى شود ، ارتباط با فعاليت هاى صيد مرواريد دارد و در سطح آنها صدف ها را خشك كرده و به آب مى بسته اند تا مرواريد هاى ريز را نيز بتوان به دست آورد .
اما اگر چنين بود مى بايست آثار و بقاياى صدف ها در سطح اين شيارها و يا در حوضچه ها باقى مانده باشد ، اما چنين نيست .
سرانجام با نظرخواهى از باستان شناسان ، آقاى رمى بوشارلا ، باستان شناس فرانسوى كه تجربه و سابقه كار ممتد در ايران و امارات متحده عربى دارد ، نظر دارد كه اين تأسيسات صرفاً جهت استحصال (حاصل)شيره خرما بوده و نمونه اى از آن در كاوش هاى وى در امارات به دست آمده است .
شايد اگر به مردم بومى جزيره كيش مراجعه مى شد ديگر فضاى اين اتاق آنقدر عجيب و ناشناخته نبود
در يكى از بازديدهايى كه توسط هيئت علمى و به راهنمايى بوميان انجام شد يكى از بوميان اظهار داشت كه تا قبل از تخريب خانه هاى ماشه ، انبارهايى با كف جوى و پشته – نظير آنچه كه هم اكنون در بخش كارگاهى شهر حريره ديده مى شود - در اغلب خانه هاى بزرگ وجود داشت و از اين انبارها براى نگهدارى خرما استفاده مى شد.
بنا به گفته بعضى ها اين خرما ها بر روى هم انياشته و فشرده مى شد و به وسيله راه هاى كوچكى به صورت راه آب شيره به طرف خمره هاى بزرگى كه در زير اين راه آبها قرار مى دادند منتقل شده و شيره خرما جمع آورى مى شد .