ارمرده را بيشتر بشناسيم

آرمرده شهري است در استان كردستان در غرب ايران. اين شهر در بخش الوت شهرستان بانه قرار گرفته است. جمعيت اين شهر در سال ۱۳۸۵، برابر با ۲٫۲۵۹ نفر بوده است

بابارَشاني شهري است در استان كردستان در غرب ايران. اين شهر در بخش چنگ الماس شهرستان بيجار قرار گرفته است. جمعيت اين شهر در سال ۱۳۸۵، برابر با ۵۷۹ نفر بوده است.

اين شهر در شرق استان كردستان و در نزديكي استان‌هاي همدان و زنجان واقع شده است. كوه چنگ الماس و كوه حمزه عرب از كوه‌هاي پيرامون بابارشاني هستند و رودخانهٔ تلوار نيز از سمت خاوري آن مي‌گذرد.

بابارشاني راه آسفالت ندارد. راهي شني بيجار به گل‌تپه همدان از اين شهر مي‌گذرد.

بلبان‌آباد يكي از شهرهاي ايران است.

اين شهر در بخش بلبان‌آباد شهرستان دهگلان در استان كردستان در غرب ايران قرار دارد.

فاصله آن تا شهر دهگلان ۱۸ كيلومتر است. اين شهر با مساحتي در حدود ۴۶۲ كيلومتر مربع از شمال به روستاهاي كلكه، سرنجيانه، چراغ آباد و سيس، از جنوب به روستاهاي بكرآباد، گردميران و غلام آباد، از غرب به روستاهاي سراب دوگل و رامول و از شرق به روستاهاي قادرمرز و گرگانه منتهي مي‌شود.

جمعيت بلبان آباد بر اساس آمار سرشماري كارگاهي سال ۱۳۸۱، برابر ۳۷۶۸ نفر است كه از اين تعداد ۱۷۹۲ نفر زن و ۱۹۸۶ نفر مرد هستند. بر اساس آخرين تخمين‌ها جمعيت تقريبي روستا در سال ۸۶ در حدود ۴۳۰۰ نفر مي‌باشد. بلبان آباد ۸۳۰ خانوار دارد و تعداد خانه‌هاي آن ۷۹۸ واحد است. برطبق نتايج سرشماري نفوس و مسكن ۱۳۸۵ آمارهاي جمعيتي روستاي بلبان آباد از قرار زير است:

تعداد خانوار:۸۹۹ خانوار جمعيت كل:۳۴۶۴ نفر مرد ۱۷۰۹ نفر زن ۱۷۵۵ نفر

جمعيت با سواد كل:۲۳۵۴ نفر مرد ۱۳۳۸ نفر زن ۱۰۱۶ نفر

جمعيت بي سواد كل:۸۰۷ نفر مرد ۲۲۰ نفر زن ۵۸۷ نفر

درصد باسواد كل:۶۷٫۹۶ درصد مرد ۷۸٫۲۹ درصد زن ۵۷٫۸۹ درصد

براي اطلاعات بيشتر در مورد نتايج سرشماري مي‌توانيد به مراجعه كنيد

امكانات رفاهي شهر: آب آشاميدني، برق، تلفن، خانه بهداشت، مركز درماني، جاده آسفالته

امكانات آموزشي: تا پيش دانشگاهي، نظري(پسرانه و دخترانه)، فني و حرفه‌اي

از لحاظ تاريخي اين شهر داراي قدمت ۵۰۰ ساله مي‌باشد.

يكي از ويژگي‌هاي مهم اين شهر ارتفاع زياد آن از سطح دريا و همچنين قرار گرفتن بر روي محل تقسيم حوضهٔ آبريز درياي خزر و خليج فارس است به طوري كه در ۲ كيلومتري جنوب اين شهر مي‌توان آب‌هاي ورودي به خليج فارس و درياي خزر را هر دو در يك نقطه ديد.

مذهب ساكنان:تسنن (شافعي) زبان ساكنان:كردي

دِهگُلان يكي از شهرهاي استان كردستان است. اين شهر، مركز شهرستان دهگلان مي‌باشد. وجه تسميه اين شهر اسم گلي به نام "ول" مي باشد كه شبيه به گل "محمدي" مي باشد.از آن جهت كه در قديم اين شهر از اين گل مزين بوده است.ومعني اسم اين شهر "شهر گل ولها"است. شهر دهگلان در ۵۱ كيلومتري خاور سنندج (در جاده سنندج به همدان) قرار گرفته و ۱۵٫۱۱۷ نفر جمعيت دارد (برآورد ۱۳۸۳خ).

دشت‌هاي دهگلان حاصل‌خيز بوده و اكثر مردمان آن كشاورز هستند.

دهگلان در تابستان سال ۱۳۸۶ به شهرستان ارتقاء پيدا كرد و دهستان بلبان‌آباد نيز به بخشداري ارتقاء يافت. دهستان بلبان‌آباد از نظر جمعيت با جمعيتي درحدود ۱۷٬۰۰ نفر يكي از بزرگ‌ترين دهستان‌هاي استان كردستان محسوب مي‌شود.

شهرستان ديواندره پيشينه‌اي به قدمت كشور پهناور ايران دارد كه در قديم «ميران شاه» نام داشت. ديواندره در فاصله ۹۸ كيلومتري شمال سنندج با وسعت ۴۲۰۳ كيلومتر مربع و با ۱۸۵۰ متر ارتفاع از سطح دريا، در ۴۷ درجه و يك دقيقه شرقي از نصف النهار گرينويچ و ۳۵ درجه و ۵۴ دقيقه عرض جغرافيايي قرار دارد، كه از شمال با تكاب، از شرق با شهرستان بيجار، از شمال غربي با سقز، از غرب با مريوان و از جنوب با سنندج همسايه است.

شهرستان ديواندره با مساحتي معادل ۴۲۰۳ كيلومتر مربع در حدود ۱۵ ٪ از وسعت استان كردستان را شامل مي‌شود. اين شهرستان بين ۳۴ درجه عرض شمالي و ۳۲ دقيقه و ۴۶ درجه طول شرقي از نصف النهار گرينويچ قرار گرفته‌است.

تغييرات درجه حرارت سالانه دما از ۲۰ – تا ۳۲ + درجه مي‌باشد. شهرستان داراي زمستان‌هاي سرد و طولاني و بهار و تابستان معتدل مي‌باشد تعداد روزهاي يخ بندان در سال برابر ۱۳۵ روز خواهد بود.

وجود آثار باستاني غار كرفتو نشانگر وجود تمدن و حيات تا دو هزار سال قبل از ميلاد در اين منطقه مي‌باشد. زبان گويش مردم كردي سوراني و داراي لهجه مخصوص مي‌باشد. آداب و رسوم و فرهنگ مردم شهرستان برگرفته از آداب و فرهنگ آريائي‌ها بوده و هماهنگ با ساير ملت ايران مراسمات ملي و مذهبي را نيز برگزار مي‌نمايند.

در شهرستان ديواندره قوميت‌ها و طوائفي همچون گوران، گلباغي، تيلكوئي، جاف، منمي (مندمي) برازنده، خواجه وند، كلهر، زند و قاقالي وجود دارد.اما اين عناوين در منطقه كم رنگ شده و صرفاً جنبه محلي داشته و هيچ گونه وجه تمايزي بين افراد نداشته و تمام اقشار همزيستي مسالمت آميزي با هم دارند.

شهرستان ديواندره داراي سه بخش مركزي، كرفتو و سارال و ۹ دهستان (حومه – قراتوره – چهل چشمه – اوباتو – كاني شيرين – زرينه – سارا– كوله و حسين آباد شمالي) مي‌باشد. تعداد كل روستاهاي تابعه شهرستان ديواندره ۱۹۴ روستا مي‌باشد.

شهرستان ديواندره يكي از شهرستانهاي استان كردستان در غرب ايران است كه در شمال اين استان قرار گرفته‌است. مركز اين شهرستان شهر ديواندره است. اين شهرستان به علت وجود دشتهاي بسيار وسيع اوباتو و سارال از مراكز اصلي توليد گندم و دامداري استان كردستان است و اين فعاليتها در زندگي مردم اين منطقه نقش اساسي دارد. اين شهرستان از نظر آب و هوايي يكي از مناطق سردسير و برفگير كشور محسوب مي‌شود. مردم اين شهرستان به زبان كردي تكلم مي‌كنند. جمعيت اين شهرستان بر طبق سرشماري سال ۱۳۸۵، برابر با ۸۲٫۷۴۱ نفر بوده‌است

تقسيمات كشوري
بخش مركزي شهرستان ديواندره
دهستان چهل چشمه
دهستان حومه
دهستان قراتوره
شهر: ديواندره

بخش كرفتو
دهستان اوباتو
دهستان زرينه
دهستان كاني شيرين
شهر: زرينه

بخش سارال
دهستان حسين آباد شمالي
دهستان سارال
دهستان كوله

جاذبه‌هاي فرهنگي و گردشگري
غار كرفتو: اين غار در فاصله ۷۲ كيلومتري از شمال ديواندره در نزديكي روستاي يوزش باش كندي قرار دارد و ازپر جاذبه‌ترين مكانهاي گردشگري استان مي‌باشد. كتيبه‌اي يوناني بر سر در يكي از اتاق‌هاي طبقه سوم وجود دارد كه از اين غار به عنوان معبد هراكلس نام برده‌است.
منطقه سارال يكي از مناطق بومگردي (اكوتوريستي) استان است كه در غرب ديواندره واقع مي‌باشد
منطقه چهل چشمه: در شمال غربي ديواندره كوههاي چهل چشمه قرار دارد كه هر ساله جمعيت زيادي از گردشگران و كوهنوردان از اين منطقه ديدن مي‌نماينداحي چهل چشمه مطلق به روستاي آبباره مي‌باشد كه قدمتي كهن را دار است روستاي خوش اب وهوااست كه در تمام فصل‌هاي سال اين منطقه زيبايي خاص خودرا دار مي‌باشد

شهرستان سروآباد يكي از شهرستانهاي استان كردستان در غرب ايران است كه از سمت غرب با كشور عراق هم مرز است. اين شهرستان از شمال به شهرستان مريوان، از شرق به شهرستان سنندج و از جنوب به شهرستان كامياران محدود مي‌شود. مركز اين شهرستان شهر سروآباد است كه تقريباً در ۸۰ كيلومتري غرب سنندج قرار دارد. اين شهرستان بخشي از ناحيه اورامانات نيز به حساب مي‌آيد.

جمعيت اين شهرستان بر طبق سرشماري سال ۱۳۸۵، برابر با ۵۴٫۸۳۲ نفر بوده است

تقسيمات كشوري
بخش مركزي شهرستان سروآباد
دهستان بيساران
دهستان پايگلان
دهستان رزآب
دهستان ژريژه
دهستان كوسالان
دهستان دزلي
شهر: سروآباد

بخش اورامان
دهستان اورامان تخت
دهستان شاليار

اين شهر داراي منابع آبي فراواني است. از چشمه‌هاي معروف آن نچيران و كاني بيدها و سوله مي‌باشد كه از اولي براي كشتزارها از دومي براي مصارف عمومي بانه و از سومي صرفاً براي مصارف گله‌هاي اين منطقه استفاده مي‌شوند.

شهرستان بيجار از شمال به استان زنجان ، از جنوب به قروه ، از شرق به همدان و از غرب به ديواندره و سنندج محدود مي گردد . بيجار منطقه اي است كوهستاني در امتداد سلسله جبال غربي ايران و يك سوم اراضي آن تقريبا كوهستاني است . نوع زمين و ساختمان آن مركب از سنگ هايي رسوبي مخصوصاً تركيبات رسي و آهكي و شني مخلوط مي باشد كه مروبط به دگرگوني هاي دوران سوم زمين شناسي است .

شهر بيجار به  "بام ايران" شهرت دارد چرا كه  1940 متر از سطح دريا ارتفاع دارد  و 770 متر از تهران  و 425 متر از  سنندج بلندتر  است. اين شهر  بعد از  شهر كرد  بلندترين شهر ايران بوده و در طول  47 درجه و 36 دقيقه شرقي  گرينويچ و عرض شمالي 35 درج و52 دقيقه  استوا قرار دارد .

يجار در زمان قديم  معروف به ( بيد زار ) بوده و بر خي وجه تسميه  ان را به اين دليل  مي  پندارند .  شاه اسماعيل صفوي هنگام لشكر كشي به  غرب ايران  از اين  منطقه  عبور كرده و نيز سپاهيان  چنگيز از آن گذشته اند  و اثاري به نام  چنگيز  قلعه  در  بالاي  كوهي به همين  نام در  5  كيلومتري  شهر  حكايت از اين موضوع دارد.

به دليل شايستگي زنان اين منطقه ، در زمان  ناصرالدين  شاه قاجار ، خزانه دارحكومت  فردي به نام  "زبيده خانم  گروسي " از اهالي  حلوايي  بيجار  به  عنوان همسر  شاه  و خزانه دار  دربار  بر گزيده شد  و در  حكومت  وقت  نفوذ زيادي پيدا  كرد .

قدمت تاريخي  اين منطقه به  هزاره  سوم  قبل از  ميلاد مسيح  مي رسد  و مويد  اين فرض  " دژ  سترك  " يا  قلعه  "  قمچقاي "  است  كه در عهد  مادها ، پارتها و ساسانيان به عنوان پا يگاه استراتژيك از آن  استفاده  مي شده است.

از  مشاهير  و نامداران گروس  مي توان     حسنعلي خان   امير نظام  گروسي  را  نام  برد  كه نوشته هايش  نمونه  ممتازي  از  نثر  فارسي  به  شمار  مي رود  وي  مدتي  در مقام  وزارت  فوايد عامه   وسفير  وسر پرست  دانشجويان  اعزامي  به  اروپا و  حكمراني   ولايات  و ايالات  بوده  و  كلا"  در  سال هاي  1253  تا   1275   هجري  قمري   مراحل  خدمات  دولتي  را   از   سرهنگي  فوج  گروس   و رياست  گارد  مستحفظين  ديوانخانه  و ارگ  تبريز  و  حفظ  انتظامات  كرمانشاه وخراسان  و ... طي كرد و مقبره ا ش اكنون  در ماهان  كرمان  در  كنار  شاه نعمت الله ولي قرار دارد  ايشان  بسيار  مورد توجه  ميرزا تقي  خان  امير  كبير  بوده اند .

مرحوم شيخ فاضل گروسي  يكي ديگر از نامداران  گروس  است  وي در سال  1259   شمسي  در بيجار  متولد  شد  درتحصيل  علوم  فقه  و اصول ، فلسفه ، عرفان،علوم غريبه  وزبانهاي  خارجي موفق بوده اند ، مفردات  قرآ ن كريم ، ورزش افكار ،رساله تغني در قرآ ن ، تجويد استدلا لي ، جنگ المهمات ، هركسي كار خودش بار خودش و ...  از   اثار  وي  است .

بيجار ، حضور  بزرگان  مذهبي چون سيد محمد امامي و حسينعلي رحماني گروسي و...  را در تاريخ  پر افتخار  خود  داراست.

موسيقيدانان ، نقاشان ، خطاطان ، شعرا و اديبان ، پزشكان ، هنرمندان از رشته هاي گوناگون ، روحانيون و  نظا ميان گرانقدر زيادي  در بيجار  بوده و خدمات زيادي را ارائه داده اند  كه جهت كسب اطلاعات بيشتر  مي توانيد به كتاب " سيماي بيجار گروس و مشاهيرآن "  تاليف  استاد گرامي  آقاي   محمد علي  كوشا مراجعه  فرماييد.

اكثر مردم اين شهرستان مسلمان  و شيعه هستند در سابق  تعدادي   يهودي  در  اين  شهر  ساكن  بودند كه همگي   مها جرت   كرده  اند.

صنايع  دستي  اين  منطقه را  قالي ، قاليچه ، گليم ، جاجيم ، سجاده ، نمد ، توري، دستكش ، جوراب و ...  تشكيل  مي دهند  و فر ش هاي اين  منطقه از  شهرت جهاني برخوردار بوده و به خارج صادر مي شد ه است .

شركت سيما ن  كردستان  ، شركت  گچ كردستان  ، شركت گچ شور سو ، معدن  آ هن شهرك ، معدن آ هك قمشلو ،  معدن گچ قره بگ ، معدن نمك  ميدان ، معدن مرمر گراچقا ، با شوكي ، نوبهار ، قشلاق لو  ، معدن سنگ  تراورتن  حسين آ باد كمر زرد و ... جزو   كارخانه ها ، صنايع و معادن با ارزش بيجار  هستند كه ضمن ايجاد فرصتهاي شغلي بسيار ، اقدام به صدور  محصولات خود  به خارج استان  يا  كشور  مي كنند.

كوهها -   كوههاي  حمزه عرب ، نقاره كوب ،  بادامستان ، زاغه ، نسار ، چنگ الماس ، پنجه علي ،  شاه نشين ،  سر قيصه ،  شاها ،  چهل تن ، سنگ پا ، زرنيخ و...در  منطقه بيجار قرار  دارند.

آثار تاريخي -  قلعه بزرگ  قم چقا ، پل تاريخي  صلوات آباد ، بناي سنگي  اوچ گنبد ،مسجد تاريخي خسروآباد ، تيمچه حاج شهباز خان  ، تيمچه امير تومان متعلق به دوره صفويه ، زيارتگاه  حمزه عرب ، پنجه علي ،    آثار سد خاكي  جعفر آباد ، تپه نجف آباد ، مقبره آ يت الله  فاضل گروسي و قلعه هاي تاريخي  بسيار  و  مقابر و امامزاده هايي چون  سيد مسيب سيد شكر  ، مقبره صاحبه ، گنبد پير  صالح ، مقبره سيد خضر  از جمله اماكن و آثار تاريخي مو جود در شهرستان بيجار  هستند  و جمعا" حدود 60 اثر باستاني و تاريخي  در آ ن شناسايي شده اند .
رود قزل اوزن از شاخه اصلي سفيد رود  از  اين  منطقه مي گذرد .

سابقا"  بيجار داراي گردشگاههايي مثل باغ صفا ، سراب ، تخت ، چهار باغ ، بادامستان ، چم حاكمي ، باغچه چال  يارمجه ، چشمه عزيز ، شاهرخ آ باد ، عباس آ باد و...  بوده كه اكثرا"  تخريب شده و  فعلا" محدوده  شهر بازي ( باغ صفا ) و اطراف رود خانه  بيانلو و صلوات آ باد ، سراب و تخت  جهت تفريح و گردش  در تابستان  استفاده  مي  شود .

بازارهاي بيجار قديم شامل   افتخار نظام  ، قيصريه سالار  ،قيصريه سيد لشكر ، بازار امير تومان و بازار  بزرگ بيجار بوده است .      

در زير به معرفي برخي از آثار اشاره شده ميپردازيم :
بازار بيجار:                                                                                                                                        
نوع بنا : تاريخي

قدمت : قاجاريه (1299-1195 ه ق )

( تاريخ ميلادي : 1796-1921 م )

   بازار بيجار در مركز اين شهر واقع شده و از بقاياي بافت قديمي شهر بيجار به حساب مي آيد . اين بازار شامل يك راسته طولاني شمالي – جنوبي . تيمچه اي به نام (حاج شهباز ) و سرايي به نام سراي (امير تومان) است . امروزه تنها شانزده باب حجره از معماري قديم بازار در دو طرف راسته اصلي باقي مانده و بقيه حجره ها و راسته ها تغيير كرده است . در پوشش مغازه ها از طاق و تويزه استفاده شده است . موقعيت جغرافيايي بيجار كه بر سر راه كردستان و آذربايجان قرار دارد موجب وسعت وگستردگي خاص اين بازار شده است .در گذشته نيز اين بازار به دليل قرار گرفتن در مسير كاروان هاي تجاري از رو.نق قابل توجهي برخوردار بود.تاريخ دقيق ساخت بازار بيجار مشخص نيست ولي با توجه به نوع معماري و بقاياي وضعيت موجود آن به نظر مي رسد كه احتمالا در دوره قاجار ساخته شده باشد . تيمچه حاج شهباز : در ضلع شرقي راسته بازار بزرگ بيجار . تيمجه اي زيبا قرار دارد كه به نام تيمچه (حاج شهباز ) معروف است .اين تيمچه داراي يك فضاي سرپوشيده مركزي است كه حجره هايي در پيرامون آن شكل گرفته است . ويژگي معماري اين تيمچه در نوع قوس ها و كاربندي هايي است كه در سقف آن اجرا شده است .همچنين نورگيرهاي آن در سقف و در تركيب با كاربندي ها . تصويري زيبا پديد آورده كه نشانگر تفكر و ذوق بالا و قابل توجه سراي امير تومان: در ضلع غربي بازار بيجار سرايي قديمي وجود دارد كه در زبان محلي به تيمچه (امير تومان) معروف است . اين سرا به علت مجاورت با پاركي كوچك از موقعيت مناسبي در شهر بيجار برخوردار است .سراي امير تومان داراي يك حياط مركزي با حجره هايي در پيرامون آن است . پلان آن به شكل هشت و نيم هشت است و در يك طبقه با مصالح خشت . آجر و سنگ ساخته شده و به عنوان مكان تجاري قابل توجهي در كنار بازارقديمي بيجار مطرح بود . اين بنا هم احتمالا در دوره قاجار ساخته شده است

روستاي صلوات آباد
نوع بنا : تاريخي
  
روستاي (صلوات آباد) يا سلمات آباد در پانزده كيلومتري غرب بيجار و در كنار رودخانه (قزل اوزن) نزديك پل قديمي صلوات آباد قرار دارد . اين روستا داراي يك قلعه قديمي با برج و باروهاي محكم كه از خشت و گل ساخته شده است . در داخل اين قلعه تعدادي خانه قديمي وجود دارد . يكي از اين خانه ها كه به مالك روستا تعلق داشت از نظر معماري و تزيينات داراي ويژگيها ي منحصر به فردي است . در اين بنا اروسي هاي زيبا و تزيينات گچ بري قابل توجهي وجود دارد . تركيب فضا ها . سه دري ها . پنج دري ها . پستو و .......بيانگر ذوق و سليقه معماران آن است . در كنار قلعه و بيرون از آن بقاياييك حمام قديمي وجود دارد كه بخش هايي از گنبدهاي آن تخريب شده و داراي فضاهايي از جمله ورودي . حمام سرد . حمام گرم . خزينه . خلوتي . تون و ......../است و آب آن نيز به روش خاصي از رودخانه تامين مي شده است .

پل صلوات آباد
نوع بنا : تاريخي

قدمت : صفويه (907-1135 ه ق )

( تاريخ ميلادي : 1501-1722 م )

اين پل در 15 كيلومتري جاده آسفالته بيجار– تكاب در روستاي (صلوات آباد) روي رودخانه (قزل اوزن) احداث شده است . پل در مسير ارتباطي سلطانيه و زنجان با ديگر شهرهاي غرب كشور از جمله بهار همدان . كرمانشاه و سنندج قرار دارد . تاريخ دقيق ساخت پل مشخص نيست اما از شواهد پيداست كه اين پل با عناصر ويژه دوران صفويه به ويژه سنگهاي حجاري شده و الگو هاي معماري اين دوران احداث و در دوره هاي بعد مرمت شده است . در ساخت اين پل از قوس هاي تيزه دار و سكوهاي متعدد با رعايت كامل اصول پل سازي در معماري ايران استفاده شده است . پل صلوات آباد داراي 9 چشمه با دهانه هاي متفاوت است . طول پل 130 متر و ارتفاع آن به نسبت موقعيت و توپوگرافي محل بين 4/8 تا 12 متر متفاوت است . بر اثر سيلاب هاي سال 1375 شمسي پل دچار تخريب و ويراني بيش از حد شد . عمليات مرمتي و تعميراتي در اين پل از سوي ميراث فرهنگي استان به تازگي پايان يافته است .

مسجد خسروآباد گروس
نوع بنا : زيارتي

قدمت : قاجاريه ( 1299-1195 ه ق )

( تاريخ ميلادي : 1796-1921 م )

اين بنا در زوستاي (خسروآباد گروس ) در 45 كيلومتري شرق بيجار واقع است . بناي مسجد به دوران قاجار تعلق دارد و با توجه به نام مسجد احتمال دارد توسط (خسرو خان اردلان ) ساخته شده باشد . اين مسجد داراي پلان شبستاني است كه با شش ستون مدور قطور آجري و پانزده گنبد كلنبه مسقف شده است .اين بنا شامل مصلاي تابستاني در ضلع شمالي . ايوان جنوبي و حجره هايي براي استراحت طلاب و خادمين است .
از عمده تزيينات مسجد مي توان به آجركاري و طرح هاي گوناگون در بخش هاي داخلي و خارجي آن اشاره كرد .چشمه جوشان و پر آبي كه نزديك مسجد وجود دارد از گذشته هاي دور در آب نماي حياط مسجد جريان داشته است . اين مسجد نيز به سبك مساجد خاص كردستان ساخته شده و ويژگي آن يك ايوان جنوبي . شبستان ستون دار در پشت آن و يك حياط مقابل آن است . اين مسجد كه متاثر از معماري مسجد جامع سنندج است از بناهاي ارزشمند استان به شمار مي رود .
قلعه قم چقاي
نوع بنا : تاريخي

قدمت : دوره مانايي و ماد پيش از ميلاد مسيح تا دوره ساساني

اين قلعه در 45 كيلومتري بيجار و روي يكي از كوههاي بلند منطقه قرار دارد . موقعيت جغرافيايي اين قلعه به دو دليل از هيبت و عظمت خاص برخوردار است نخست آنكه از يك سو به دره اي مشرف است كه در قديم به دره شاهان شهرت داشت و تيغه هاي بلند و هولناك اين كوه با پرتگاههاي مخوف و بلند بالا رفتن از آن و رسيدن به دژ را بسيار دشوار مي كند . از سوي ديگر از جنوب غربي . جنوب شرقي و شرق نيز به پرتگاهي ديگر مشرف است . از اين رو ايجاد استحكامات براي اين قلعه لازم نبود . اما در سمت شمال كه پشته از ارتفاع كم تري برخوردار است بقاياي ديواري عريض و محكم از سنگ لاشه با ملات و برج هاي نيم استوانه موجود است . دروازه قلعه در اين سمت قرار دارد . بقاياي اين حصار يادآور ديوارهاي تخت سليمان و احتمالا به دوره ساساني تعلق دارد .
در پاي پشته سنگي حصارهاي ديگري از قرون وسطي عمود بر بستر رودخانه كشيده شده است . استحكام قلعه و نشانه هاي ساختاري بنا از جمله پي هاي خانه هايي كه مشهود است نيز اين گمان را تقويت مي كند كه اين قلعه ساساني باشد . در سطح نيز سفال هاي دوره اسلامي (قرن 6 و 7 ه . ق ) به چشم مي خورد . خارج قلعه در سمت شمال غربي روي پشته پست تر بقايايي از ديواره ها و تراس بندي ها ديده مي شود . اين پشته از طريق پلكاني كه از سنگ كوه تراشيده شده با اراضي مرتفع شمالي مرتبط بود . آب انباري كه به ارتفاع 40/1 متر در كوه ساخته شده تونل با 42 پله و راهرويي كه آن را هم در دل كوه حفر كرده اند نشانه هاي ديگري از اهميت ويژه اين قلعه و آب انبار آن است . سنگ هاي تراش خورده (قم چقاي) داراي مشخصاتي نيست كه بر مبناي آن بتوان زمان ساخت بناي قلعه را به دقت تعيين كرد با اين حال به احتمال قوي مي توان آن را متعلق به دوره هاي پيش از ميلاد مسيح . مثلا دوره مانايي و ماد دانست كه تا دوره هاي ساساني و اسلامي نيز مورد استفاده بود . منبع هاي ذخيره آب كه توسط تونل پله داري به پايين راه مي يابد تا حدودي به آب انباري كه در زندان سليمان وجود دارد شبيه است و نشانه ديگري از قدمت قلعه تا دوره مانايي است .

برج اشقون بابا
نوع بنا : تاريخي

قدمت : سلجوقيان (429-590 ه ق )

( تاريخ ميلادي : 1038-1194 م )

اين برج تاريخي در ضلع غربي روستاي عربشاه از توابع بيجار واقع شده است. فرم مصالح و نوع گنبد كه سابقا بر روي برج استوار بود، نشانگر آثار قرن پنجم و ششم هجري قمري است. در حال حاضر ديوارهاي آجري برج باقي مانده و بخش بزرگي از ساختمان آن قبلا تخريب شده است. بنا به گفته اهالي اين برج به نام باباشاه معروف است و به موجب كتيبه گچي كه با دست بر سر در آن نوشته شده است، در سال 1322 شخصي با نام علي اشرف باني تعمير اين محل شده است. نام اصلي اين شخص علي اشرف ميرزا محمدي عربشاهي است. اين برج آجري متعلق به دوره سلجوقي است.

موقعيت جغرافيايي و تقسيمات سياسي استان

كردستان استاني سرسبز و خرم  با وسعتي معادل بيست و هشت هزار و دويست و سه كيلومتر مربع در غرب ايران و در مجاورت بخش شرقي كشور عراق قرار دارد. اين استان كه در دامنه‌ها و دشت‌هاي پراكنده سلسله جبال زاگرس مياني قرار گرفته است، از شمال به استان‌هاي آذربايجان غربي و زنجان، از شرق به همدان و زنجان، از جنوب به استان كرمانشاه و از غرب به كشور عراق محدود است. استان كردستان بين سي‌وچهار درجه و چهل‌وچهار دقيقه تا سي‌وشش درجه و سي دقيقه عرض شمالي و چهل‌وپنج درجه و سي‌ويك دقيقه تا چهل‌وهشت درجه و شانزده دقيقه طول شرقي از نصف‌النهار گرينويچ قرار گرفته است. استان كردستان براساس آخرين تقسيمات كشوري در سال يكهزار و سيصد و هفتاد و پنج داراي هشت شهرستان، دوازده شهر، بيست و يك بخش، هفتاد و هشت دهستان و هزار و هفتصد و شصت و پنج آبادي داراي سكنه بوده است. شهرستان‌هاي اين استان عبارتند از: بانه،‌ بيجار، ديواندره، سقز،‌ سنندج،‌ قروه، كامياران و مريوان. در حال حاضر استان كردستان با مجموعه شهرها،‌ روستاها و عشايري كه در اقصي نقاط آن پراكنده شده و استقرار يافته‌اند، به يكي از نواحي در حال توسعه غرب كشور تبديل شده و از پتانسيل‌هاي توريستي و تفرجگاهي بسيار خوبي برخوردار مي باشد.

جغرافياي طبيعي و اقليم استان كردستان

اين استان منطقه‌اي كاملاً‌ كوهستاني است كه از مريوان تا دره قزل‌اوزن و كوه‌ههاي زنجان جنوبي در مشرق گسترده شده است. ناهمواري‌هاي اين استان كه تحت ‌عنوان ناحيه كوهستاني كردستان مركزي بررسي مي‌شود، مشتمل ‌بر دو بخش غربي و شرقي است. اين دو قسمت از نظر شكل پستي و بلندي و جنس زمين متفاوتند. قسمت وسيعي از سنندج، مريوان و سرزمين‌هاي اطراف آنها تا جنوب كردستان بخش كوهستاني غربي را تشكيل مي‌دهد. در اين ناحيه، يكنواختي و سستي جنس زمين اشكال مشابهي را به وجود آورده كه از ويژگي‌هاي آن كوه‌هاي گنبدي شكل با شيب يكنواخت و ملايم همراه با دره‌هاي باز است. اين يكنواختي را طبقات آهكي سخت و سنگ‌هاي دروني كه بين لايه‌هاي سست ظاهر مي‌شوند،‌ درهم ريخته و آن را به صورت صخره‌هاي عريان درآورده است. نوع مشخص اين ناهمواري‌ها، ناحيه كوهستاني چهل چشمه در بين مريوان و سقز است كه دنباله پستي بلندي‌هاي اين ناحيه را در جنوب و مشرق، تشكيل داده‌اند و دامنه غربي آن تا داخل كشور عراق كشيده شده است. در اين ناحيه شعبه‌هاي رود قزل‌اوزن در شرق و شمال شرقي و رود سيروان در حنوب چهره زمين را به‌طور كامل تغيير داده‌اند. بخش كوهستاني شرقي، قسمت‌هاي شرقي سنندج را دربرمي‌گيرد و درحد فاصل ناحيه غربي و شرقي،‌ يك رشته از ارتفاعات آتشفشاني شمالي - جنوبي را به‌وجود مي‌آورد. در شرق اين رشته كوه،‌ شهرستان‌هاي قروه و بيجار قرار گرفته‌اند كه شكل زمين در آنها با پستي و بلندي‌هاي ناحيه غربي به كلي متفاوت است. از ويژگي‌هاي اين ناحيه، وجود يك حصار كوهستاني متشكل از سنگ‌هاي دگرگوني و رسوبي است كه دشت‌هاي مرتفع هموار و تپه ماهوري را احاطه كرده است. در اين ناحيه به استثناي كوه‌هاي بيجار، دشت‌هاي نسبتاً وسيعي نيز وجود دارد. اين دشت‌ها به ‌وسيله شعبه‌هاي رود قزل‌اوزن قطع شده و به صورت تپه ماهور درآمده‌اند. مرتفع‌ترين دشت اين ناحيه «هوه‌تو» خوانده مي‌شود كه با دو هزار و دويست متر ارتفاع در شمال سنندج واقع شده است. بلندترين كوه‌‌هاي اين ناحيه،‌ شاه‌نشين در شمال بيجار،‌ شيدا در مركز و پنجه علي بين قروه و سقز است. استان كردستان به‌طور كلي تحت تأثير دو جريان عمده هواي گرم و سرد قرار دارد و اقليم‌هاي گوناگوني را به‌وجود مي‌آورد. بيشترين ميزان بارش جوي در ناحيه غربي استان (شهرهاي بانه و مريوان) حدود هشتصد ميلي‌متر در سال و كمترين ميزان بارندگي آن در ناحيه شرقي حدود چهارصد ميلي‌متر در سال است. ميزان نزولات جوي در قسمت مركزي استان (شهرهاي سقز و سنندج) نزديك به پانصد ميلي‌متر در سال است. تمام قلمرو استان در بهار و تابستان آب و هوايي خنك و معتدل دارد. مقايسه ارقام ميانگين دماي ماه‌هاي مختلف سال در مركز استان نشان مي‌دهد كه متوسط دماي روزانه در ارديبهشت ماه شانزده و يك‌دهم و در مهر ماه شانزده و نه‌دهم درجه سانتي‌گراد است. ميانگين دماي ماه‌هاي اين دوره از بيست ‌و دو تا بيست و هشت درجه سانتي‌گراد متغير است. اين درجه، دماي مطلوبي براي صنعت گردشگري مي‌باشد. از اين‌رو شش ماه از سال در مركز استان كردستان براي جريان جهانگردي بهترين و مناسب‌ترين ايام به حساب مي‌آيد. سردترين ماه سال در شهرستان سنندج، بهمن ماه است كه حداقل دماي آن به حدود يك درجه زير صفر مي‌رسد. تعداد روزهاي يخبندان در سنندج نود ‌و دو روز در سال گزارش شده است. در پهنه استان كردستان پاره اقليم‌هاي گوناگوني وجود دارد كه در زير به انواع و نواحي مشخص آن اشاره مي‌شود:

- دره ميرآوا (اميرآباد) كه زمستان‌هاي سرد و تابستان‌هاي معتدل دارد.

- مسير سنندج به سمت سقز (دشت اوباتو) كه زمستان‌هاي معتدل دارد.

- مسيرمريوان به دربنددزلي كه زمستان‌هاي سرد با يخبندان‌هاي طولاني دارد و در فصل تابستان روزهاي آن گرم و شب‌هاي آن خنك است.

- ناحيه اورامانات كه آب و هواي آن مرطوب و معتدل است.

- مسير سنندج به مريوان كه اقليمي نيمه خشك و نيمه مرطوب دارد.

نفوذ توده‌هاي مرطوب زمستاني و بهاري در مريوان و درياچه زريوار تأثير فراواني در مرطوب و معتدل شدن هواي اين ناحيه دارد. ميزان رطوبت و بارش مناسب باعث ايجاد جنگل‌هاي انبوه بلوط و گونه‌هاي مختلف درختان جنگلي شده است. پوشش گياهي اين ناحيه مناظري شگفت‌انگيز و باشكوه دارند.از آنجا كه تنوع اقليمي همراه با ساير شرايط مناسب، از جاذبه‌هاي مهم در صنعت جهانگردي به‌شمار مي‌رود و جهانگردان خواهان دماي مطلوب و مطبوعي (بيست ‌و پنج- بيست ‌و دو درجه سانتي‌گراد) هستند،‌ استان كردستان به ‌ويژه در فصول بهار و تابستان از اين نظر بسيار مناسب و داراي توانايي هاي جهانگردي قابل توجهي مي باشد.

صنايع دستي
در استان كردستان تهيه و توليد انواع فرآورده هاي دستي از ديرباز مرسوم بوده است. مهمترين صنايع دستي استان مذكور عبارتند از:

 سفالگري و سراميك سازي
هنر سفالگري از زمانهاي بس كهن در كردستان رايج بوده و ظرف هاي سفالين متعددي در زيرزمين كشف شده و نشان مي دهد كه اين هنر در دوره پيش از تاريخ در كردستان مورد توجه فوق العاده مردم بوده و تعدادي از آنها را در گورهاي مردگان پيدا كرده اند زيرا مردم آن زمان اعتقاد داشتند كه پس از مرگ مجدداً زنده مي شوند و به اين ظروف احتياج خواهند داشت و از اين رو در هنگام به خاك سپردن مردگان مايحتاج زندگي را هم با آنان دفن مي كردند.

در دوره ساسانيان جنس لعاب تكامل يافت و ظروف لعابدار بسيار زيبايي مي ساختند و تعدادي از اين ظروف از زير خاك بيرون آمده و هنر سفال سازي از آن تاريخ به بعد در ايران رونق پيدا كرد و ظروف لعابدار با گل معمولي ساخته مي شد و آن از خاك رس بدون ماسه و شن و مواد آهكي بود و اين نوع ظروف در كردستان به وفور پيدا مي شود.

 كاشي كاري:
صنعت كاشي كاري نيز در كردستان رونق بسياري دارد و اين صنعت از قرن سيزدهم ه.ق به بعد رو به پيشرفت گذاشت و داخل مسجد دارالاحسان و مسجد دارالامان و خانه هاي قديمي سنندج از كاشي هاي معرق پوشيده است و هنر ساختن كاشي هاي معرق در زمان امان الله خان اول اردلان (1214-1240 هجري) ساخته شد و به حد كمال رسيد و صنعت كاشي سازي در اين زمان رو به تكامل گذاشت.

 قاليبافي:
قالي بافي در كردستان بسيار رايج است و نام كردستان هميشه مترادف با مهمترين قالي هاي دستباف بوده كه با كمال ذوق و سليقه پديد آمده است و قالي افشار و سنندج و بيجار و بوكان امروز شهرت جهاني دارد و به تحقيق يكي از پرارزش ترين فرشهاي ايران است.

بيشتر طرح هاي مورد استفاده قاليبافان در كردستان طرح هاي شكسته بوده است و بندرت از طرح هاي ديگر استفاده مي شود. از ميان اين طرح ها مي توان به طرح ماهي درهم (هراتي)، ريزماهي نقش بته اي, گل وكيلي, گل ميرزاعلي, گل مينا و شاخ گوزن و ميناخاني اشاره كرد.

نقش ماهي درهم (هراتي), در بين طرح هاي كوچك (تكرار شونده) ايران ظريف ترين و زيباترين طرح بشمار مي رود. طرح هراتي, طرحي ماهرانه و در عين حال ساده است كه حاكي از رعايت موازين و قيود و زيبايي و ظرافت و ذوق و سليقه ايراني است.

 ريزه ماهي:
نقش بسيار ريز ريزماهي درهم كه از آن ريزتر غيرممكن است, به خرده ماهي نيز معروف است. در اين طرح، گلهاي بسيار ريز, اضلاع چهارگانه لوزي را تشكيل مي دهند كه اكثراً گل هشت پري را دربردارد.

 نقش بته اي:
نقش بته اي نيز يكي ديگر از نقوش رايج بعد از هراتي است كه از روزگار قديم, تقريباً در همه انواع دستبافت ها, بخصوص ترمه, قالي, قلمكار متداول بوده است و از حدود شصت گونه نگاره بته اي متداول در قالي بافي ايران تعدادي نيز در سنندج مورد علاقه بافندگان بوده و آنها را با حالات مختلف مي بافند. از انوع بته مي توان جقه خرقه اي, جقه (سه گره اي), جقه زمردي, جقه دو گره, جقه ريز, جقه توپي (هشت پر) را نام برد.

جقه خرقه اي:
از طرح هاي بته اي بسيار زيبايي است كه در سنندج معروف به جقه چاركي است. اين نقشه معمولاً در قالي هايي با ابعاد بزرگ بافته مي شود. حد فاصل جقه هاي بزرگ, جقه هاي كوچك و گلهاي ساده است كه بسيار ماهرانه بافته   مي شود.

جقه (سه گره اي):
اين نوع جقه براي قالي هايي با ابعاد 3×2 مترمربع مناسب است و منظور از سه گره اندازه طول جقه است. (هر گره 5/7 سانتيمتر). درفاصله جقه ها  بندهاي ساده و گلهاي كوچك قرار مي گيرند و نيز داخل جقه ها اشكال مختلفي پر مي شود.

 جقه زمردي:
همان جقه سه گره اي است, با اين تفاوت كه نوار سبز رنگي دور تا دور شكل جقه را مي گيرد و دايره هاي كوچكي در فواصل منظم بر روي اين نوار قرار مي گيرد, در اين حالت دايره ها زيبايي خاصي به فرم جقه داده و آن را خوشرنگ مي كنند.

 جقه (دو گره):
اين طرح را به دو گونه مي بافند. در جقه هاي دو گره اي بر حسب سليقه بافندگان عرض جقه تغيير مي نمايد ولي طول آن بندرت تا 2 سانتيمتر تغيير مي كند.

 جقه ريز:
اين جقه بخصوص اندازه پشتي بوده و در اندازه هاي ديگري كار نمي شود و حالت خاص خود را دارد و قسمت داخل جقه ها را بوسيله گل سرخ پر مي كنند.

 جقه توپي (هشت پر):
اين طرح به وسيله تركيب كردن هشت عدد جقه دو گره اي با يكديگر به وجود مي آيد و قاعده جقه ها به واسطه يك لوزي به هم وصل شده اند و در نهايت به شكل يك دايره مي رسند و به اين دليل آن را جقه توپي مي گويند. اين نقش در اندازه هاي مختلف بافته مي شود ولي در قالي هاي دو گره اي جلوه خاصي دارد. 

 گل وكيلي:
يكي از معروفترين نقشه هاي مختص سنندج "گل وكيلي" است كه در ديگر مناطق بافته نمي شود. در مورد قدمت اين طرح مي توان به نمونه اي كه در موزه فرش (تاريخ بافت آن به اواسط قرن سيزده هجري قمري مي باشد.) اشاره كرد.

 گل ميرزاعلي:
گل ميرزاعلي, يكي از نقشه هاي «گل فرنگي» سنندج است. انواع متعددي از گل فرنگ در سنندج بافته مي شود كه به نامهاي گل و بلبل عروس و داماد, گل و عروس ناميده مي شود و امروزه نسبت به اوايل رواج آنها كمتر بافته مي شوند. 

 شاخ گوزني (يحيي چلمي):

اين طرح كه دو نمونه از آن در موزه فرش تهران نگهداري مي شود از جمله نقش هاي سنندج بوده و مختص سنندج است. علاوه بر نقشه هايي كه شرح داده شد, نقشه هاي ديگري چون گل چيني و گل جرسه را نيز مي توان نام برد.

گليم:

مبدأ مشهورترين گليم هاي كردستان, سنه است كه در حال حاضر شامل سنندج و اطراف آن مي شود. اين منطقه از مراكز مهم توليد قالي و گليم هاي كردستان به شمار مي آمده است.

سنه از زمان سلطنت صفويان پايتخت كردستان بوده است و تأثير صفويان در گليم هاي به جاي مانده از قرون هجدهم, نوزدهم و اوايل قرن بيستم به وضوح ديده مي شود. گليم هاي قبايل سنجابي و جاف تحت تأثير آويزهاي زربافت و قلاب دوزي شده صفوي است. گليم هاي سنه چه از نظر فني و چه از لحاظ زيبايي شناسي با ديگر گليم هايي كه توسط قبايل و چادرنشينان كرد بافته شده, تفاوت دارد. در بافت آنها نوعي ذوق هنري ديده مي شود و بيش از گليم هاي ديگر به فرش هاي گره دار ايراني شبيه است.

به طور كلي گليم ها را از نظر تركيب بندي مي توان به سه دسته تقسيم كرد:  

1-   تكرار مكرر طرح هاي گل دار و يا يك طرح گل دار كه از ميخ يا داربستي آويزان شده و توسط حاشيه اي باريك و يا مجموعه اي از حاشيه ها احاطه شده است. نگاره ها شامل برگ, پيچك, ساقه و گل است.

2-   در اين گروه گل ها ظريف تر شده و ترنجي مجزا در مركز آن قرار دارد. طرح اين گليم ها بسيار شبيه قالي هاي گره داري است كه تجار فرش تهران به آن «براتي» مي گويند. براتي مضموني پيچيده و مركب از گل هاي كوچك, بته و كندوي عسل است كه تصوير يك باغ را به ياد مي آورد.

3-   سجاده هايي كه به علت داشتن محراب پيازي شكل از سجاده هاي ديگر كشورها متمايزند.

اندازه بافت گليم ها اكثراً كوچك است, اما بعضي از آنها بزرگ و تقريباً مربع شكل است. اين گليم ها اكثراً داراي بافت هايي چاك دار است, اما اضافه كردن پودهاي ضميمه و پودهاي منحني از مشخصاتي است كه معمولاً در ديگر گليم هاي كرد يافت نمي شود.

رنگ ها غالباً آبي, قرمز و سفيد است و گاهي از رشته هاي فلز نيز در آنها استفاده شده است. تارها معمولاً نخي است و تارهاي پشمي به ندرت در آنها به كار مي رود. پودها غالباً از رشته هاي بلند پشمين, فلزي, ابريشمي و اخيراً پلي كروم ابريشمين درست مي شود. ريشه ها را كه امكان صدمه ديدن آنها بسيار زياد است, به شكل دسته تارهاي گره دار مي بندند و اگر به اندازه كافي بلند باشد, مجدداً گره خورده و به شكل توري و شبكه درمي آورند.

گليم هاي سنه به خاطر ظرافت و زيبايي خود شهرت خاصي دارد. در ده ساله اخير, با اين كه از ظرافت سابق آن كاسته شده, اما هنوز داراي كيفيتي مطلوب است. بعضي از گليم هاي سنه در گذشته توسط خانم ها به صورت ديوار آويز يا پوشش مخصوص در حمام به كار مي رفته است. گليم هاي سنه, گليم هاي بسيار نفيس است كه ارزش واقعي آنها توسط كلكسيونرها در مزايده هاي دهه 1950 و 1960 م شناخته شده است.

گليم هاي بيجار :

بيجار كه يكي از شهرهاي تجاري حاشيه اي كردستان است, داراي گليم مخصوص به خود است. بعضي از اين گليم ها نسخه هاي ساده گليم هاي سنه با پشم زبر و رنگهاي تند است و بعضي ديگر داراي بافت هاي چاك دار پشمين و تارهاي نخي است. گليم هاي بيجار معمولاً طويل و باريك است و در آن از ترنج هاي رنگين مثلثي و يا لوزي شكل استفاده مي شود. بيشتر گليم هاي منطقه داراي دو حاشيه بوده و از ديگر ويژگي هاي بعضي از گليم ها, بافت انسان و حيوان در متن يا حاشيه هاي آنها است. طرح حيوانات نيز در متن اين گليم ها, اهميت گله هاي گوسفندان و بزها را نشان مي دهد. كه به عنوان ثروت قابل حمل به آن تكيه مي كنند. البته حيوانات دو سر از ويژگي كارهاي تزئيني كردها, من جمله در كيف ها است.

گليم شاهسون بيجار:

شاهسون هاي بيجار در قرن هجدهم از دشت مغان مهاجرت كرده و در روستاهاي مابين زنجان و قزوين در نزديكي بيجار و شمال همدان مستقر شدند. اهالي اين منطقه ترك زبان هستند و استقلال خود را كاملاً حفظ كرده اند. بسياري از نگاره هايي كه در گليم هاي شاهسون بيجار به چشم مي خورد, از مناطق ديگر آمده است. با آن كه بسياري از گليم ها با طرح هاي پود رو و پودهاي چرخان تزئين مي شود, اما در عين حال اسلوب بافت چاك دار همراه با پشم و نخ نيز در آنها به كار مي رود.

 منبت كاري:

منبت كاري چوب در كردستان از قديم رواج داشته و درهاي چوبي در كردستان و برخي از روستاهاي آن كه به جاي مانده متعلق به دوران صفوي بوده كه داراي كنده كاريهاي دقيق و به صورت گل و كتيبه هاي گوناگون است. منبت كاريهايي كه بر در امامزاده ها و مشايخ انجام شده بسيار باارزش است و امروز هم منبت كاران كرد در كردستان به كار خود ادامه مي دهند و منبت كاري رواج كامل دارد. اكنون در سنندج معروفترين و زبردست ترين منبت كاران در كارگاههاي خود مشغول به كارند همراه با سبك هاي جديد, كه در آن ابداع و ابتكار خود را محفوظ داشته اند.

  نازك كاري چوب:

ساخت فرآورده هاي چوبي و نازك كاري در سنندج سابقه طولاني دارد و محصولات چوبي اين شهر از قديم الايام خواستاران فراواني داشته, بويژه تخته شطرنج هاي سنندج از مرغوبيت خاصي برخوردار است و در كارگاههاي نازك كاري علاوه بر تهيه تخته شطرنج محصول هاي ديگري از قبيل قوطي سيگار و شيريني خوري و كيف زنانه و جعبه و لوازم آرايش و سيني و بشقاب و غيره توليد مي شود و امروز كارگاههاي خراطي كردستان بيشتر به تهيه قليان و پيپ چپق و عصا و چوب دستي و چوب سيگاري مي پردازند.

   دستبافي:

يكي ديگر از صنايع دستباف كردستان موج بافي است. كردها از موج براي نگهداري رختخواب و وسائل اضافي بهره برداري مي كنند و در ضمن به عنوان پشتي هم از آن استفاده مي نمايند و زيبايي خاصي به محل زندگي مي دهد. تهيه موج كه مانند پارچه نازك و لطيف است در اغلب شهرها منجمله سنندج, سقز, بانه و مريوان رواج دارد.

 شاليبافي:

شال يك نوع پارچه است كه براي تهيه لباس كردي مورد استفاده واقع مي شود. دستبافان شال اين مناطق با استفاده از پشم بز كه در اصطلاح محلي به آن مرز گويند شال را توليد مي كنند.

ساير صنايع دستي رايج در استان كردستان را نمدمالي, پولك دوزي و حصيربافي تشكيل مي دهد.

بانه را بيشتر بشناسيم

شهرستان بانه يكي از شهرستانهاي استان كردستان در غرب ايران است. مركز اين شهرستان، شهر بانه است. جمعيت اين شهرستان بر طبق سرشماري سال ۱۳۸۵، برابر با ۱۱۸٫۶۶۷ نفر بوده است

تقسيمات كشوري
شهرها: بانه، آرمرده، كاني‌سوار، بوئين سفلي.
بخش مركزي شهرستان بانه
دهستان شوى (بانه)
شهر: بانه

بخش الوت
دهستان پشت آربابا
دهستان بله كه
شهر: آرمرده

بخش نمشير
دهستان كاني‌سور
دهستان نمه شير
دهستان بوالحسن
شهر: كاني‌سور

بخش ننور
دهستان بوئين
دهستان ننور
شهر: بوئين سفلي

بويين زهرا را بيشتر بشناسيم

شهرستان بوئين‌زهرا يكي از شهرستانهاي استان قزوين ايران است. مركز اين شهرستان، شهر بوئين‌زهرا است و داراي شش بخش مركزي، آبگرم، آوج، دشتابي، رامند و شال و نيزچهارده دهستان و ۳۲۰ آبادي داراي سكنه‌است. جمعيت اين شهرستان بر طبق سرشماري سال ۱۳۸۵، برابر با ۱۵۵٬۸۸۹ نفر بوده است

استان قزوين تقريباً زلزله‌خيزترين استان كشوراست و شهرستان بوئين زهرا نيز لرزه‌خيزترين شهرستان آن[نيازمند منبع]. در سال ۱۳۴۱، زلزله‌اي در آن رخ داد و ۲۰٬۰۰۰ نفر جان باختند
اين شهرستان با وسعتي حدود ۵۹۸۸ كيلومتر مربع از شمال به شهر قزوين واز جنوب به استان مركزي و همدان و از شرق به استان تهران و از غرب با شهرستان تاكستان هم مرز است. شهرستان بوئين زهرادر درجه اول از نظر پسته و سپس گردو و انگور كشت خوبي دارد. در اين شهرستان پياز و پنبه نيز كشت مي‌شود. البته با توجه به آب و هواي بسيار مساعد بوئين زهرا براي كشت پسته ظرف چند سال گذشته سرمايه گذاريهاي بسيار عمده‌اي توسط بخش خصوصي براي توسعه اراضي زير كشت پسته در اين شهرستان صورت گرفته‌است. شهر بوئين زهرا در محل تلاقي راه‌هاي قزوين به ساوه و كرج به همدان قرار دارد.

در شهرستان بوئين زهرا ايل شاهسوند نيز زندگي مي‌كنند.

تقسيمات كشوري
شهرها:، آوج، دانسفهان، شال، سگزآباد،
آبگرم و ارداق

بخش مركزي شهرستان بوئين‌زهرا
دهستان زهراي بالا
دهستان زهراي پائين
دهستان سگزآباد
شهرها: بوئين‌زهرا و سگزآباد

بخش آوج
دهستان حصار وليعصر
دهستان خرقان غربي
دهستان شهيدآباد
شهرها: آوج

بخش رامند
دهستان ابراهيم آباد
دهستان رامند جنوبي
دهستان يزن
شهرها: دانسفهان

بخش شال
دهستان زين آباد
دهستان قلعه هاشم
شهرها: شال

بخش آبگرم
دهستان آبگرم
دهستان خرقان شرقي
شهرها: آبگرم

بخش دشتابي
دهستان دشتابي شرقي
دهستان دشتابي غربي
شهرها: ارداق

مركز دهستان ها
زهراي پايين:رحيم آباد- زهراي بالا:اسمت آباد- سگز آباد:شهرسگز آباد- رامند جنوبي:دانسفهان- رامند شمالي:زين آباد- دشتابي شرقي:رحيم آباد-

مراكز ديدني
برج‌هاي دوگانه خرقان، كاروانسراي محمد آباد، كاروانسراي آوج، كاروانسراي هجيب، منطقه تاريخي سگزآباد، تپه زاغه و تپه قبرستان از ديدني‌هاي اين شهرستان هستند.

راه‌هاي شهرستان
جاده آسفالته بوئين زهرا كرج جاده آسفالته بوئين زهرا-ساوه جاده آسفالته بوئين زهرا-قزوين جاده آسفالته اي كه به رزن وتاكستان وابهر مي‌رود